ความกลัวเป็นปฏิกิริยาสำคัญที่เตือนและปกป้องเราจากอันตราย แต่เมื่อไม่สามารถควบคุมการตอบสนองของความกลัวได้ การทำเช่นนี้อาจนำไปสู่ความกลัวและความวิตกกังวลอย่างต่อเนื่อง ในยุโรป ประมาณ 15 เปอร์เซ็นต์ของประชากรได้รับผลกระทบจากโรควิตกกังวล การรักษาที่มีอยู่ยังคงไม่เฉพาะเจาะจงเป็นส่วนใหญ่หรือโดยทั่วไปไม่มีผล

เนื่องจากขาดความเข้าใจในรายละเอียดเกี่ยวกับโรคทางประสาทวิทยาเกี่ยวกับความผิดปกติเหล่านี้ สิ่งที่ทราบกันดีอยู่แล้วคือเซลล์ประสาทที่แตกต่างกันมีปฏิสัมพันธ์กันเพื่อควบคุมการตอบสนองของความกลัวด้วยการส่งเสริมหรือระงับพวกมัน กระบวนการนี้เกี่ยวข้องกับวงจรต่าง ๆ ของเซลล์ประสาทชักเย่อเกิดขึ้น โดยวงจรสมองอันหนึ่งชนะและเอาชนะอีกวงจรหนึ่ง ขึ้นอยู่กับบริบท หากระบบนี้ถูกรบกวน เช่น หากไม่มีการระงับปฏิกิริยาของความกลัวอีกต่อไป อาจนำไปสู่โรควิตกกังวลได้ เซลล์ประสาทบางกลุ่มในต่อมทอนซิลมีความสำคัญต่อการควบคุมการตอบสนองต่อความกลัว ต่อมทอนซิลเป็นโครงสร้างสมองรูปอัลมอนด์ขนาดเล็กที่อยู่ตรงกลางสมอง ซึ่งรับข้อมูลเกี่ยวกับสิ่งเร้าที่น่ากลัวและส่งไปยังส่วนอื่นๆ ของสมองเพื่อสร้างปฏิกิริยาตอบสนองต่อความกลัว ทำให้ร่างกายหลั่งฮอร์โมนความเครียด เปลี่ยนอัตราการเต้นของหัวใจ หรือกระตุ้นการต่อสู้ การบิน หรือการตอบสนองที่เยือกแข็ง